Rouwverwerking: Jezelf kwijt

Ken je dat gevoel? Iemand is overleden. En met hem lijkt er ook een stukje van jezelf te zijn overleden. Was je voorheen altijd actief en van alles aan het regelen. Nu heb je geen puf meer en heb je nergens meer zin in. Was je voorheen positief ingesteld, nu kan je alleen het negatieve nog maar zien.

Hieronder een casus van een cliënt die creatieve therapie beeldend volgde bij Rosanne van Alphen – de Roo van beeldende therapiepraktijk De Zwaan.

Hierboven een werkstuk van een cliënt. Haar man is onlangs overleden. Toen hij nog leefde was zij het zonnetje in huis. Maar nu hij er niet meer is, is haar vreugde met hem gestorven. Tenminste, zo voelde dat. Totdat ze ging krijten.

Ze had sinds de lagere school niet meer gekrijt. Dit voelde ook erg onwennig. Na wat aarzelende streken ging ze steeds krachtiger aan de slag. Er ontstond een regenboog. Ze ging steeds krachtiger werken. Een half uur lang was ze zeer geconcentreerd bezig. Over de regenboog heen kwamen allemaal krachtige donkere streken. Deze zorgden ervoor dat de regenboog niet meer goed te zien was.

Toen haar werkstuk af was, was ze dan ook helemaal niet tevreden over het resultaat. Ze had het verpest door over de regenboog heen te gaan tekenen. Toen ik haar vroeg hoe het was om dit werkstuk te maken gaf ze aan er toch wel van genoten te hebben. Ze vond het prettig om hard op de krijtjes te kunnen drukken. Dit maakte haar boosheid en verdriet los. Ze benoemde dat in de krassen op de voorgrond haar woede en verdriet zit. Deze zorgen er voor dat de regenboog niet goed zichtbaar is. Toen ik de parallel legde met haar huidige situatie, dat haar boosheid en verdriet op de voorgrond staan en ze moeite heeft om nog te kunnen genieten van het leven, was ze erg verwonderd. Het klopte gewoon! Zonder dat ze van te voren bedacht had wat ze ging maken ontstond er een werkstuk wat helemaal haar huidige situatie weergaf. Ook zag ze in dat zonder regen er helemaal geen regenboog zou zijn. Dit luchtte haar enorm op. Ze zag in dat ze niet zichzelf kwijt was geraakt maar dat haar boosheid en verdriet op de voorgrond staan momenteel. En door deze te uiten komt er ook weer ruimte voor zonneschijn. Hierdoor kon ze haar gevoelens beter accepteren en toelaten. En erop vertrouwen dat als haar emoties wat meer in balans zijn gekomen haar regenboog steeds beter zichtbaar zal zijn. Zodat ze in de toekomst niet meer vanuit de regen naar de regenboog hoeft te kijken, maar dat ze met het zonnetje op haar rug haar regenboog kan bewonderen. 

Het was voor haar een belangrijk inzicht om te zien dat voor een regenboog niet alleen zonneschijn, maar ook regen nodig is! Als je je emoties afsluit zul je geen negatieve, maar ook geen positieve emoties voelen. Juist door het uiten van woede en verdriet ontstaat er beweging. En deze beweging zorgt ervoor dat er ruimte komt om ook weer te kunnen genieten.  Het gaf haar veel kracht en steun om te ontdekken dat het zonnetje nog steeds in haar zat.

Geschreven door: Rosanne van Alphen – de Roo