Kinderen en Rouw

Wil je kind helemaal niet praten over zijn verdriet? Of schept het juist enorm op? Trekt het zich helemaal terug of vertoont het juist heel baldadig gedrag?

Rosanne is speciaal opgeleid mbv een 2-jarige post-HBO opleiding om kinderen in rouw en verliessituaties te begeleiden.

Kinderen rouwen anders dan wij volwassenen. En dat kan als ouder/ verzorger soms lastig zijn om mee om te gaan.

Kun je hier wel een steuntje in de rug bij gebruiken, schroom niet contact op te nemen. En bedenk, kinderen praten er vaak pas over als ze er zelf aan toe zijn! Je kan ze niet dwingen! Vaak tonen ze hun verdriet pas als ouders hun eigen verdriet al grotendeels verwerkt hebben zodat zij in staat zijn het kind in zijn verdriet te  kunnen ondersteunen.

Beeldende therapie

Binnen de beeldende therapie krijgen kinderen de ruimte om bij het verlies stil te staan.Dit gebeurt op een speelse manier. Door middel van tekenen, schilderen en kleien kunnen kinderen hun gevoelens uiten. Voor kinderen is het vaak erg lastig om over emoties en gevoelens te praten. Beeldend vormgeven kan ze helpen om toch uiting aan hun gevoel te geven. Ook kan het vaak goed helpen als een persoon die wat verder weg staat het kind ondersteunt. Het kind kan hierdoor vrijer spreken en hoeft zich minder druk te maken over schuldgevoel. Ook beladen onderwerpen zoals jaloezie, schaamte en boosheid kunnen zo makkelijker besproken worden.

Het beeldend werk kan ook weer een brug slaan met de thuissituatie doordat het kind een werkstuk thuis wil laten zien en er zo over gepraat kan worden.

Kasteel

Vaak gebruik ik bij kinderen de metafoor van een kasteel. Deze heeft een ophaalbrug. Jij bent de poortwachter van jouw kasteel en jij bepaalt of de brug open of dicht is. Veel kinderen trekken zich terug na een verlieservaring. De brug gaat dicht, mensen worden niet meer toegelaten, het vertrouwen is geschaad. Het kind voelt zich alleen en verloren met zijn verdriet. Wat heb je nodig om de poort weer te kunnen openen?

Juiste informatie geven, veiligheid bieden en herinneringen levendig bewaren!

Dat zijn de 3 pijlers binnen de therapie. Samen gaan we op zoek naar wat de antwoorden kunnen zijn op alle vragen die bij het kind spelen. Het kind voelt zich veilig en geborgen om zichzelf te mogen zijn en zijn emoties te laten zien. Geen enkele vraag is dom. Het kind wordt serieus genomen en voelt dit. Soms gebeurt het (onbewust) dat kinderen niet de juiste of onvolledige informatie krijgen over de toedracht van het verlies.Tijdens het werken met kinderen heb ik gemerkt dat de fantasie van kinderen vaak erger is dan de werkelijkheid.De fantasie gaat met ze op de loop en vaak denkt het kind dat het overlijden zijn schuld is. Juiste informatie kan dan helpen om dit schuldgevoel weg te nemen. Ook gaan we aan de slag om de herinneringen die het kind heeft aan de overleden persoon vast te leggen zodat ze niet verloren gaan. Zo blijft de overledene dichtbij het kind en worden de herinneringen gekoesterd als een schat.

Een persoonlijk plakboek

Een manier om deze mooie herinneringen en gedeelde momenten vast te leggen, om alle gedeelde avonturen niet te vergeten, zou in de vorm van een eigen gemaakt plakboek over de overledene kunnen zijn. Ook kinderen zijn vaak bang dat ze de overledene gaan vergeten na verloop van tijd. Met name als er weinig gepraat wordt over de overledene thuis. Ze vinden het vaak fijn als ze zelf iets tastbaars hebben over de persoon die gestorven is. Iets wat aansluit bij hun behoefte. Vaak zijn dit niet alleen maar de positieve dingen, maar ook bijvoorbeeld de vele ruzies met het overleden broertje. Ook dit verdient een plekje!

'Ik kon altijd ruzie maken met mijn broer. Soms zo erg dat we erop los sloegen. Maar altijd maakten we het ook weer goed! Dat mis ik misschien nog wel het meest aan mijn broer. Iemand hebben om ruzie mee te maken zonder bang te hoeven zijn dat het nooit meer goed komt.'